عموماً قراردادها یا به لحاظ فنی و روش اجرایی تقسیم بندی می شوند یا بر حسب نحوه محاسبه و پرداخت مبلغ کارکرد و یا شرایط حقوقی حاکم بر قرارداد.
انواع قراردادهای ساختمانی به لحاظ نحوه پرداخت، عبارتند از:
روش پرداخت بر اساس فهرست بها:
در این روش که از جمله رایجترین روشهای پرداخت صورت وضعیت ها و تعدیلهای صورت وضعیت پروژه هاست، پیمانکار کلیه فعالیتهای انجام شده را در یک بازه زمانی مشخص اندازه گیری میکند، مانند خاکبرداری، بتن ریزی و …. بعد از آنها، قیمت کارهای انجام شده رو با فصول دفترچه فهرست بها که هر سال توسط سازمان مدیریت و برنامه ریزی اعلام میشود تطابق میدهد و هزینه فعالیتهای انجام شده را محاسبه و به کارفرما در قالب فرم های مربوطه اعلام میکند. این روش، روش دقیقی در پروژه های اجرایی است ولی در پروژه های تحقیقاتی و پژوهشی نقش کمرنگ تری دارد.
روش پرداخت قیمت مقطوع (Lump sum):
در این روش کارفرما بر اساس یک قیمت کل ثابت و مشخص با پیمانکار قرارداد می بندد. در این روش لزومی به آنالیز هزینه ها نیست. پرداخت صورت وضعیت ها بر اساس یک ساختار شکست هزینه مشخص و ثابت به پیمانکار انجام میشود. در واقع محاسبه صورت وضعیت ها بر اساس درصد پیشرفت فیزیکی فعالیتها انجام میشود. این روش پرداخت در پروژه های بزرگ مرسوم و رایج می باشد اما اگر مدت زمان اجرای پروژه طولانی شود و قیمتها نسبت به زمان شروع پروژه خیلی افزایش پیدا کند، پیمانکار دچار مشکل خواهد شد.
روش پرداخت Cost Plus:
در این روش پرداختها به پیمانکار بر اسـاس هـزینه های اجرای پروژه و مقدار مشخصی از سود مورد توافق بین کارفرما و پیمانکارمی باشد. در این روش هم پرداخت بر اساس مقدار کار انجام شده است نه درصد پیشرفت.
اگر برای روش بالا کارفرما سقف ریالی را مشخص کند (مثل روش قیمت مقطوع) حالت چهارمی به وجود می آید که در واقع ترکیبی از روش قیمت مقطوع و Cost plus می باشد. با تعریف این سقف کارفرما مطمئن میشود که هزینه ها از یک مقدار معین بیشتر نمیشود اما محاسبه ها همچنان بر اساس احجام کارهای انجام شده است.
