پيامدهاي زيست محيطي و حقوقي ساخت جزاير مصنوعي در خليج فارس

ساخت جزاير مصنوعي از سوي کشورهاي حاشيه خليج فارس، به ويژه امارات متحده عربي، سبب شده تا اين موضوع با حساسيت بيشتري از سوي کشورهاي منطقه، به ويژه ايران دنبال شود. در چنين شرايطي، ريشه يابي آثار زيست محيطي و سياسي اين مساله، بسيار مهم به نظر مي رسد. آلودگي زيست محيطي سال هاي پيش، در نتيجه فعاليت هاي انساني و بهره برداري بي رويه از طبيعت به وجود آمده است. آلودگي آب ها از جمله خليج فارس، بخش چشمگيري از بحران آلودگي محيط زيست را تشکيل مي دهد. جزاير مصنوعي در خليج فارس در حال گسترش هستند. کشورهاي کوچک خليج فارس تلاش دارند تا سهم اراضي تحت مالکيت خود را افزايش دهند و سرزمين هاي جديدي را براي فعاليت هاي اقتصادي، توريستي و تجاري بر پا کنند. اگر برخورد و اختلاف ايران و امارات متحده عربي بر سر جزاير ايراني ابوموسي و تنب هاي کوچک و بزرگ را به اين مشکل اضافه کنيم، تصوير نگران کننده تري نمايان مي شود. اين مقاله، آثار تخريبي ساخت جزاير مصنوعي بر محيط زيست درياي خليج فارس را مورد ارزيابي قرار مي دهد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد، جزاير مصنوعي نخيل، حيات وحش را مدفون و سبب افزايش تيرگي و گل آلودشدن آب و جا به جايي رسوبات کنار ساحل شده است. کشورهاي غيرساحلي در چارچوب قوانين سوم کنفرانس حقوق درياها، حق ساخت و برپايي جزاير مصنوعي در خليج فارس را ندارند. افزون بر اينکه، کشور سازنده جزاير مصنوعي، بايد اطلاعات لازم را در زمينه ساخت و ويژگي هاي جزاير مصنوعي خود به کشورهاي ديگر ارائه دهد.